οθρυόεν

ὀθρυόεν (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «ὀθρυόεν

τραχύ, ὑλῶδες, δασύ, κρημνώδες».

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὄθρυν + κατάλ. -όεις, -όεν].